Poranna kawa i paryskie wspominki.

Bardzo często wspominam moje francuskie wakacje,a już szczególnie krótki pobyt w Paryżu.Za krótki,za szybki,za pobieżny...no ale tak musiało być.Za to pobyt bez przewodnika,bardzo dowolny,pozostawiający wybór ,gdzie i kiedy pójść.Kiedy jechałam do Francji to byłam bardzo przekonana,że wieżę Eiffla potraktuję z daleka,na zasadzie"trudno nie zauważyć skoro już jest i na dodatek taka duża".Ten tak oczywisty symbol Paryża wydawał mi się mało godny uwagi,bo taki znany ,aż wręcz oklepany.
Wieża zrobiła mi niespodziankę,jedną z większych w czasie tej wycieczki.Wiedziałam,że jest duża ale nie przypuszczałam,że aż tak ogromna.Robi wrażenie,kiedy się do niej zbliżać,ogromnieje z każdym krokiem,prowadząc wolno od ogółu do szczegółu.Monumentalna i strzelista jest jednocześnie przepięknie ażurowa i lekka.Dane mi ją było ogladać póżnym popołudniem i wieczorem,kiedy stroiła się w błyskotki światełek.
Wiechałam na jej czubek,a jakże,stojąc najpierw w długim ogonku po bilet.Warto było,bo wieża kokietuje wyglądem i wielkością ale jak wielka dama,z gestem i po pańsku spełnia dane obietnice,oferując wspaniały widok ze szczytu.
Zabrała mi parę cennych paryskich godzin,przez co umknęły mi inne atrakcje turystyczne,ale pozostawiła zachwyt,taki trochę dziecięcy ,i wspomnienia...