Na wyciągnięcie ręki...

Wakacje w tym roku spędzaliśmy w domu. Trudno tu o jakieś rewelacje. Ale zdarzył się jeden dzień prawdziwie wakacyjnej przygody i o nim chcę napisać. Nie jestem z Dolnego Śląska, więc właściwie okoliczne miejscowości do których jadę pierwszy raz są dla mnie atrakcyjne bo nieznane.

I tak było tym razem bo pojechaliśmy do Rudy Sułowskiej,84km od Wrocławia, w samo serce Doliny Baryczy, a konkretnie Stawów Milickich.

Barycz, w tym miejscu zwalnia swój bieg i dlatego już kilkaset lat temu można tu było założyć rybne stawy hodowlane, które funkcjonują do dziś. Ale nie o historii tego miejsca chcę pisać ani nie o hodowli ryb. Po przecież podróże ,te dalekie i bliskie, to tak naprawdę kolekcjonowanie wrażeń i emocji, i one są dla mnie najistotniejsze.

Pojęcie staw to się raczej kojarzy z płytkim, niewielkim zbiornikiem. A Stawy Milickie, choć niegłębokie ,to rozległe, porównywalne do jezior akweny. Jest tam po prostu pięknie. Większość terenu to rezerwat przyrody, do którego można wchodzić tylko z przewodnikiem. Więc cisza, w której słychać tylko ptaki  i wiatr. Niesamowite wrażenie, kiedy się pomyśli, że kilkadziesiąt kilometrów dalej szumi  swym własnym życiem duże miasto, tak hałaśliwe i ludne.

Mieliśmy okazję przez kilka chwil pobyć  w rezerwacie nad stawami, popatrzeć na setki ptaków wodnych, porobić zdjęcia, pozachwycać się zielenią. Po stawach nie można pływać, na groblach między nimi zabroniony jest wszelki ruch pojazdów, więc trafia się w sam środek miejsc cichych, niezadeptanych. Prawie dziewiczych. I zaraz przychodzi smutna myśl, ile traci przyroda w miejscach, w których człowiekowi pozwala się na wszystko.

Trudno w jednym poście opisać cały ciekawy dzień nad stawami ,pokazać wszystko, dlatego postanowiłam dawkować w postach moje zachwyty nad nowo odkrytym miejscem. Bo było i gospodarstwo rybne i skansen, i całe mnóstwo bagiennych rośli widzianych po raz pierwszy …A najważniejsze, że tyle nowego, nieznanego a aparat kocha takie wyzwania i prawie się tam matryca zagotowała. I taka dziecięca radość z odkrycia takiego urokliwego miejsca i wyobraźnia, jak tam pięknie musi być jesienią ,zima i na wiosnę. I JA TAM WTEDY NA BANK BĘDĘ.